می خواهم به یکی از اساسی ترین مشکلاتی که این روز ها آدم ها درگیر اون هستند بپردازم. فرار از محتاج بودن به دیگران! اما هر چقدر هم فرار کنیم باز هم درگیر این موضوع خواهیم بود چرا؟ خلقت ما انسان ها اینگونه هست که به یکدیگر نیازمند هستیم. اما جو رسانه ای غالب شده در جامعه باعث شده تا سعی کنیم بی نیازی خود به دیگران را ثابت کنیم. چیزی که خلاف حقیقت است! حالا این سوال پیش میاد چرا خدا انسان ها را محتاج یکدیگر آفرید؟
نوزاد که به دنیا می آید تمام دارو ندارش مادر است حداقل تا یکسال تمام نیاز های او توسط مادر برطرف می شود.
آغاز نوجوانی بلوغ جنسی و اول نیاز به جنس مخالف است.
عموما خانم ها در امور مالی نیازمند آقایان هستند.
عموما آقایان نیازمند محبت و توجه خانم ها هستند.
همه ما انسان ها نیاز به ارتباطات اجتماعی و دوستی ها داریم.
گاهی حتی ما انسان ها نیازمند به کمک مالی عاطفی یا یدی دوستان هستیم.
خیلی از افراد در قبال این کمک ها بر سر انسان منت می گذارند.
مادری که از نوجوانش توقعات عجیب غریب دارد(بخاطر کاری که در کودکی برای او انجام داده است). همسری که خرج خانه را نمی دهدو… همه موجب می شود تا ما به این سوال برسیم: چرا خدا انسان ها را محتاج یکدیگر آفرید؟
چه چیز باعث به وجود آمدن این سوال می شود؟
کسی که این سوال در ذهنش وجود دارد سه حالت دارد:
- نیاز های اساسی شخص برطرف نشده است.
- نیاز های او با منت و درگیری پاسخ داده شده.
- بلد نیست برای رفع نیاز خود درخواست کند یا اینکه غرورش اجازه این کار را نمی دهد.
از آنجا که وجود چنین سوالی می تواند لطمه زیادی به اعتقادات انسان بزند می خواهم در این مطلب به این سوال پاسخ دهم.
خدای تصویر این سوال چه شکلی است؟
خدایی که با این سوال در ذهن ما شکل می گیره یک خدای بی تدبیراست. یک خدایی که توجهی به سرخورده شدن ما ندارد. توجهی به ضایع شدن ما ندارد. ما را محتاج دیگران آفریده است؛ بدون آنکه متوجه باشد این احتیاج چه بلایی بر سر ما می آورد. خدای نا آگاه خدای نا توان و خدای بی فکر تصویری است که این سوال در ذهن ما ایجاد می کند پس باید به این سوال پاسخ دهیم و شک را از دلمان بیرون کنیم چرا که چنین خدایی شایسته پرستش نیست! برویم سراغ پاسخ سوال:
چرا خدا انسان ها را محتاج یکدیگر آفرید؟
اگر خداوند نیاز انسان ها را به همدیگر بر می داشت چه اتفاقی میوفتاد؟ من نیاز به معلم نداشتم؛ دیگران نیاز به تخصص من نداشتن؛ فرزند نیاز به مادر نداشت و…
دیگه رشدی صورت می گرفت؟! ما برای چه آفریده شدیم؟ برای رشد!
خیلی وقت ها رشد ما در گرو استقبال ما از نیاز دیگران به ما است. وقتی برطرف کردن نیاز کسی در دست من باشه من با برطرف کردن این نیاز رشد می کنم. وقتی هم که نیاز من در دست دیگری هست من مجبور می شوم با بر قراری ارتباط برای رفع نیاز خودم رشد کنم. و خداوند این نعمت رو در اختیار ما انسان ها قرار داده که با کمک و یاری همدیگر رشد کنیم. هم رشد توانمدی های دنیایی و هم رشد کمالات آخرتی! چقدر حال آدم خوب میشه وقتی می بینه که خداوند چگونه با حکمت فراوان این نظم عجیب و زیبا رو در جهان پدید آورده.
بگذارید تکمیل بحث یک نکته رو به یادتون بیارم: بحث دوپامین هورمون پاداش هست که ایجاد شادی و نشاط در انسان می کند. زمانی که انسان به شخص دیگری کمک می کند این هورمون و همچنین هورمون اکسی توسین هورمون عشق در او ایجاد می شود. فردی هم که کمک دریافت می کند هر دو هورمون رو دریافت می کند اما اگر این {نیاز }نبود این شادی در هیچ کدام از این دو ایجاد نمیشد!
به همین خاطر است که :
امیسر المومنین علی علیه السلام می فرمایند: کسی بهترین زندگی رو داره که زندگی دیگران از وجود او خوب بشه!
برای درک بهتر موضوع صحبت زیر را از استاد پناهیان بشنوید:
یک دیدگاه بگذارید