درباره ما

داستان ما:

چی شد تصمیم به طراحی این سایت گرفتیم؟

داستان مفصل است من یک دهه هشتادی هستم مادر سه فرزند و عاشق نویسندگی! مادر بودن خیلی از آزادی های گذشته را از من گرفت. اما هیچ کس نمی تواند مانع علاقه من به نوشتن شود.

دوست داشتم ثابت کنم ما دهه هشتادی ها توانمند تر از آن چیزی هستیم که دیگران تصور می کنند!

داستان از اون جایی شروع شد که وقتی خواستیم ازدواج کنیم، کار کنیم و یا حتی در تصمیمات ساده خانواده شرکت کنیم به ما گفتند بچه! اما یکروز دشمنان ما برای اینکه به خواسته های پلید خودشون برسند گفتند شما می تونید آینده کشورتون رو عوض کنید!

اونم با برداشتن روسری و آتش بازی در خیابان!

ما را خر فرض کرده اید!!!

این داستان باعث شد تصمیم بگیرم ثابت کنم ماآینده کشور را عوض می کنیم اما نه با دلقک بازی و تبدیل شدن به عروسک خیمه شب بازی دشمنان ما!

ما آینده کشور را می سازیم با فکر با عقل و با ایمان.

با امید رو به جلو

داستان اسم سایت: یار صمیمی

چندین روز بهش فکر کردم. دوست داشتم اسمی انتخاب کنم که نشاندهنده این باشد که من به عنوان یک دوست و همراه می نویسم نه به عنوان بزرگتر و نصیحتگر!

دوست داشتم اسم سایت نشون بده که قراره اینجا یک دورهمی دوستانه برای ما دهه هشتادی ها باشه.  برای همین هم شماره تلفن در فوتر سایت قرار دادم و فرمی که بالای صفحه دیدید رو درست کردم. دوست دارم از هر راهی برای ارتباط با مخاطبینم که همسن و سال خودم هستن استفاده کنم. اگر مطلبی پیشنهاد بدین قرار میدم.  یا اگر سوالی بپرسین جواب میدم یا شخصا به خود فرد و یا در مقاله برای همه.

دوست دارم سایتم مثل اکثر سایت ها یکطرفه نباشه! ارتباط دوطرفه شکل بگیره در این بین شاید دوستی های ماندگاری هم بوجود بیاد.

من طرفدار زندگی جمعی هستم و از تنها کار یا زندگی کردن متنفرم!

داستان لوگوی سایت:

از اونجایی که من این سایت رو به هدف رشد و صعود دهه هشتادی ها (همسنای خودم ) و البته تمام ایرانی ها طراحی کردم؛ و از اونجا که من معتقدم صعود به تنهایی ممکن نیست افکارم رو با یک ابر و دو پرنده به تصویر کشیدم. گفتم که من طرفدار زندگی جمعی هستم.

از نظر من تنهایی صعود کردن نتنها خیلی سخته بلکه خیلی هم بی مزست!  شیرینی صعود به داشتن همراهه!

و خب چه همراهی بهتر از همسر! در واقع این لوگو تا حدی تبلیغ ازدواج هست. ازدواج آرامش بخش و کمک کننده به رشده واسه همین قرآن می فرماید (لتسکنوا الیها)

و هیچ همراهی ماندگار تر از همسر نیست.

البته من اعتقاد دارم کار بدون شریک هم تقریبا کار ناممکنی هست. و بهترین کار ها آن هایی هستند که چند نفره آغاز می شوند و ادامه پیدا می کنند.

یک روانشناس بود تعریف می کرد یکی از آشنایانش تولیدی داشت ده شریک بودند؛ با دوبهم زنی پنج تا را از شراکت بیرون کردند تا سود بیشتری ببرند! در آمدشان از نصف کمتر شد و به هر نفر کمتر از قبل رسید. دعوا بینشان بالا گرفت. سه نفر دیگر را از شراکت بیرون کردند و باز همان اتفاق تکرار شد! بین دو نفر باقی مانده دعوا به پا شد تا وقتی که یکی باقی ماند و آن یک نفر حتی نتوانست خرج کارگاه را اداره کند چه برسد به سود! و اینگونه بود که فهمیدند یکدست صدا ندارد!

گول کسانی که شمارا به داشتن ارتش یکنفره تشویق می کنند نخورید هر کدام از آن ها یک تیم کاری سی چهل نفره دارند. و با کمک آن ها رشد کرده اند! حالا که معروف شدند می گویند ارتش یکنفره!

زندگی تنها، کار تنها ، رشد تنها، دروغ هایی بود که دشمن به خورد ما داد! مراقب باشیم فریب رسانه را نخوریم.

با امید رو به جلو حرکت کنیم آن هم دسته جمعی نه تک نفره!